...
یه بار به علی دشتی گفتم: "یه وقت به خاطر یکی دیگه فلور رو ول نکنی ها!"
بهش گفتم: "اون یکی دیگه هم به زودی یه فلور دیگه می شه".
گفتم: "علی گوش کن!... نهاد خانواده اساساً یه نهاد سنتیه... و تو وقتی درگیر خانواده می شی، عملاً وارد مناسبات سنتی می شی... تو نمی تونی مدرن فکر کنی و درگیر خانواده باشی".
علی هم جواب داد: "وقتی عشق می آد باهام رو در رو می شه تا نزنم له و لورده ش نکنم، دست نمی کشم"..
[چسب و قیچی در گزارش یک ذهن اجاره ای] - علی قنبری
...
وقتی که برگ های علامت را بر روی خاک های دیوار غربال می کردم گفتی بیا مرا ببوس
من لب نداشتم
برگشتم دیوار نیمه تمام از چشمم بالا رفت..
[رضا براهنی] - شکستن در چهارده قطعه ی نو برای رویا و عروسی و مرگ - قطعه ی چهارم
...
بیگانگان پس از سه روز عیاشی در عشرتکده ها و کافه ها و قمارخانه های شهر، که نوازندگان ضرباهنگ های پر شور و شرار خود را به کمر و سرین رقاصگان منتقل می کردند و ملوانان را سر حال می آوردند و جیب شان را خالی می کردند زیبایی و رنگ و روی شهر و نشاط حاکم بر آن را می ستودند. اما ساکنان شهر که ناگزیر تمام سال آن جا ماندنی بودند از گرد و خاک و گل و شل آن دل خوشی نداشتند، و نیز از آفت شوره، که کوبه ی درها را سبز می کرد و آهنکاری ها را می خورد و ظرف های نقره را تیره گون می ساخت و کنده کاری های فلزین کهن را از کپک می پوشاند و شیشه ی روی طرح ها و سیاه قلم های از رطوبت لوله شده را تار می کرد..
[قرن روشنفکری] - آلخو کارپانتیه
ترجمه ی سروش حبیبی
(بنا بر نام غلط انداز کتاب، عنوان می گردد که: "قرن روشنفکری یک رمان است"، که سی و شش سال از این پیشتر نیز با نام "انفجار در کلیسای جامع" به قلم همین مترجم چاپ شده است. متن حاضر حاصل بازنگری مترجم به متن ترجمه شده پس از سی و پنج سال می باشد.)
...
برای آن که اندیشه ای جهان را تغییر دهد، اول باید زندگی خود صاحب اندیشه را تغییر دهد..
...
آن نگاه شبیه نگاه حیوانات درمانده که آدم ها در اتاق انتظار دکتر دارند..
...
پرسش هایی وجود دارند که اگر ما بنا به سرشت خود از آن ها رها نبودیم، هرگز نمی توانستیم بر آن ها فایق آییم..
...
اعتقادی همچون گیوتین، همان قدر سنگین، همان قدر سبک..
...
آزادی روح از آن جا آغاز می گردد که روح دیگر موقوف و تکیه گاه نباشد..
...
چون بیفتد آن افتیدنی و ببوَد آن بودنی - نیست خبرِ بودن آن را دروغی..
[سوره ی واقعه] - آیه ی یکم و دوم
عکس: ابراهیم سعیدی نژاد
...
سوکورو تقریباً بی هیچ نیتی بلند شد و به طرف دیگر میز رفت. بی حرف دست روی شانه ی کورو گذاشت. صورت کورو هنوز لای دست هایش بود. سوکورو به او دست زد، احساس کرد می لرزد، لرزشی که برای چشم نامحسوس بود.
"سوکورو؟!" صدای کورو از لای انگشت هایش لغزید. "می شود کاری برایم بکنی؟"
سوکورو گفت: "البته"
"می شود بغلم کنی؟"..
[سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های سرگشتگی] - هاروکی موراکامی
ترجمه ی مهدی غبرایی
